Կեսգիշերը հյուսել է պարանը,
Լուսնեղջյուրը կախել երկնքից,
Ո՞վ շարժեց արծաթե վարագույրը,
Ո՞ւմ շշուկն արթնացրեց ինձ նորից:
Կեսգիշերը վառել է ջահերը,
Հեռացել են հյուրերը տանից,
Դատարկվել են բոլոր գավաթները,
Էլ չունեմ թասընկեր կարեկից:
Կեսգիշե՛ր, ե՛կ՝ հարբենք
Ու խոսենք բացակա տղերքից,
Ում Աստված շատ սիրեց
Եվ նրանց բաժանեց մեզանից:
Ինչ-որ մեկը պոկեց վարագույրը,
Ու լսվեց կրակոց անկյունից,
Խնայեց այս անգամ էլ ինձ մահը,
Կեսժպիտ հեռացավ ինձանից:
Կեսժպիտ համտեսեց նա այդ փաստը,
Խոժոռվեց գինու սև մրուրից,
Կարմրում է ճերմակ առագաստը,
Որ կարել են սիրո համբույրից:
Կեսգիշե՛ր, ե՛կ՝ հարբենք,
Գլորվենք լուսնի հետ կտուրից,
Առաջվա պես պոկենք
Մեր համբույրը կյանքի շուրթերից:
Երգելով խոսելու դաժան ախտը
Ինձ դարձել է կյանքի ուղեկից,
Ի՞նչ արած, ես կերգեմ, դա է բախտս,
Շղթայված եմ ես իմ երգերից:
Միայն թե թո՛ւյլ տվեք ինձ ապրել կյանքս,
Մի՛ մտեք երգիս մեջ ձեռքերով,
Եվ խնդրում եմ, որ դուք ձեր ոտքերը
Չսրբեք իմ գրած երգերով:
Կեսգիշե՛ր, ե՛կ՝ հարբենք
Ու խոսենք լավ ու վատ օրերից,
Ա՜խ, ի՜նչ շուտ հեռացան
Ընկերներս այս մութ աշխարհից:
Մի պտույտ էլ կանի շուտով մահը,
Կտանի ինձ էլ իր ետևից,
Կեսգիշերը անցավ, եկավ պահը
Երգելու վերջին երգն իմ կյանքից:
Ես փորձում եմ կանգնել, բայց ոտքերս
Թուլացել են գինու փրփուրից,
Արձակե՛ք ձեռքերիս շղթաները,
Որ կապել են ինձ իմ երգերից:
Կեսգիշե՛ր, ե՛կ՝ հարբենք,
Համբուրվենք այս վերջին պտույտում,
Ինձ սպասում են այնտեղ,
Որտեղից երբեք ետ չեն դառնում: