Բայց կանցնեն այս օրերը ուրախ,
Կսահեն ժպիտները քո մեղմ,
Հովի պես իմ հոգին շոյելով, կկորչեն:
Կախարդված աշխարհից էլ ոչինչ չի մնա,
Եվ հեքիաթն անիմաստ ու անմիտ կթվա,
Ու անմիտ կթվա քո աչքին:
Երջանիկ այս պահերն իմ, Աստվա՛ծ,
Ես գիտեմ, թե ինչու ես տվել.
Որ դրանք մեզանից դու խլես, դրանց տեղ
Բաժանես կարոտներ:
Ու դատարկ աշխարհում կարոտներն են շրջում,
Թափառում ու փնտրում...
Թափառում ու փնտրում են իրար:
Երբ գիշերն է իջնում մեզ վրա,
Մեր աչքերն են փակվում,
Մեր կապույտ նժույգները մեզնից հեռանում
Ու փնտրում են իրար:
Եվ այնպես կամացուկ,
Որ հանկարծ չարթնանանք,
Մեզ թողնում են նրանք
Ու դանդաղ հեռանում...
Ու դանդաղ հեռանում մեզանից: