Կանչի՛ր ինձ քո դղյակը, և ես կգամ:
Վերջի՜ն, վերջի՜ն անգամ կխոստանամ
Չհարբել, չհայհոյել քեզ, չաղմկել,
Կանչի՛ր ինձ քո դղյակը, և ես կգամ:
Մաքո՜ւր, մաքո՜ւր, ինչպես ոչ մի անգամ,
Ես կհագնեմ կոստյումը իմ տոնական,
Ներս կմտնեմ ու հայրիկիդ մեղմ կժպտամ,
Ու մայրիկիդ կցանկանամ առողջություն,
Հայրիկիդ հետ ես կխոսեմ պատերազմից,
Ու կփորձեմ քո մայրիկի կարկանդակները,
Իսկ հետո լուռ ու ամոթխած կպապանձվեմ,
Ու ծնողներդ իմաստուն կհասկանան,
Որ եկել եմ քեզ ուզելու, ի՛մ աննման,
Ու նրանք լուռ ջահելներից կհեռանան,
Ու նրանք լուռ ու առանց մեզ կուրախանան:
Նրանք երբե՜ք, նրանք երբե՜ք չեն հասկանա,
Որ այս փեսան նույն խելագարը կմնա:
Կանչ՛իր ինձ քո դղյակը, բայց մի մոռանա,
Որ դղյակիդ պատերի մեջ չեմ դիմանա,
Եվ եթե դու սիրում ես ինձ ոչ տոնական, այլ իսկապես,
Ես քեզ մեկ-մեկ կհայհոյեմ առաջվա պես: