Մարաթուկ, ո՞ւր կորան կայծակները քո,
Գևորգ, Գալե, Սերոբ, Հրայր, Մախլուտո:
Մի կեռ լուսին, կեռ սուր իջավ բարբարոս
Հեծյալիդ կորցրած ի՞նչ եղար Տիլբոզ:
Ինչ քաջեր է ծնել Պայթող Աղբյուրը,
Եղան մեր սուրբ դատի պահապան սուրը:
Գոռ շարքերով անցավ սերունդն այն երազ,
Կամուրջը քո մեջքին կապիր, Մայր Արազ:
Չվեցին հավքերդ Մառնիկ ու Բերդակ,
Արածանին խռով, սիրտն է ավերակ:
Հերիք ննջի մոսին, սուրը քող հագնի,
Բռնենք փշոտ ճամփան մեր նպատակի:
Իր բողբոջն է պատռել վրեժը անքուն,
Հերիք ծունկդ ծալես մեր տան ամուր սյուն:
Ախ հոգնել ես Անդոկ սև մութ ամպերից,
Ոտքի է ASALA-ն, ցնծա դու նորից: