Խոսք՝ Հակոբ Սրապյանի
Երաժշտություն՝ էդուարդ Թամարյանի
Հայի կարոտ էրզրումը սպասում է մեր կանչին,
էրզրումյան հողի հունդն էր՝ նոր շունչ տվեց Ջավախքին,
Ծաղկեց հողս պապենական՝ եդեմական իմ երկիր,
Ջավախք աշխարհ, մենք չենք թողնի դու էլ դառնաս տարագիր:
Հայոց ոգու անառիկ բերդ, դու մաքրության ավազան,
Քո արյունին չի խառնվել երբեք արյուն այլազան,
Փառք քեզ, Ջավախք պատվելի, պաշտելի մայր սիրասուն,
Քեզ հետ պիտի մի օր հասնենք Վան, էրզրում ու Սասուն:
Քանի ոսոխ ու ելուզակ հողիդ վրա սողացել,
Աբուլ լեռան թագի նման՝ անառիկ ես մնացել,
Քանքարավոր զավակներով փառքն ես օծել հայության,
Մայր Հայաստան ծնողի դեմ բաց դուռ եղել գթության:
Ծաղկաժպիտ լեռ ու դաշտեր, ջրեր ունես մաքրաջինջ,
Աստղամոմեր վառած երկինք, որ չի բերում քուն և նինջ,
Բերդ ու ամրոց ու խաչքարեր՝ մեր հավատի սուրբ նշան,
Զավակներդ՝ մի-մի արծիվ՝ մեկը մեկից պատվարժան:
Փարվանան է քո գեղուհին, Թմկա բերդը՝ ապավեն,
Ախալքալաք, Ախալցխադ, Ծալկադ պիտի դեռ ծաղկեն,
Ջիվանի, Վահան Տերյան, Հավասի ու Ազնավուր
Տարածել են փառքիդ լույսը աշխարհով մեկ հայաբույր: