Խոսք՝ Մուշեղ Իշխանի
Դուք, որ մեռաք հինգ դար առաջ,
Դուք, որ այսօր կմահանաք,
Նույն ծառի ծիլն էիք կանաչ,
Եվ դարձաք նույն հողին ճարակ:
Հինգ դար առաջ հինգ դար հետո,
Նույն անցորդ եք անվերադարձ,
Կիչնի անհույս մութ երեկո,
Ձեր աչքերի վրա սառած:
Ծառի համար և այս հողի,
Նույնն էր երեկ նույնը այսօր,
Նույն ծաղկումն է գարնանային,
Եվ աշնան նույն տերևը չոր:
Նույնն է հիմա դար ու վարկյան,
Երբ որ չկա երթ ու գալիք,
Համայնական նույնն է ճամփան,
Երբ որ չկա կյանքի ալիք:
Դուք, որ հաճախ արտասվեցիք,
Եվ դուք, որ շատ զվարճացաք,
Դուք, որ դրիք փուշ ու ծաղիկ,
Նույն խավարին դարձաք բանակ: