Девушка пела в церковном хоре
А.Блок
Երգում էր աղջիկն ավերակ վանքում,
Սպիտակ հագած աղջիկն այն բարակ
Մխում էր ասես,
Եվ արթնանում էր խորհուրդը քարի,
Գաղտնիքն էր զանգում,
Եվ ժամանակն էր հսկումի կանգնում ճառագայթի ՚
Այդպես լինում է լեռների վրա,
Ուր ցողն է առատ ,
Ուր ծաղիկները վայրի են այնպես,
Ու բուրմունքը՝ սուր,
Ուր քամին իր զով շնչառությունը երկնքից առած,
Այնպես մաքուր է ու այնպես լազուր;
Այդպես լինում է հովիտների մեջ այն արևավոր,
Ուր ժամանակը կանգնում է ասես ու էլ չի զարկում,
Ուր մեղուները ներշնչանքի մեջ իրենց թևավոր,
Երգում են խաղաղ ու արեգակը մեղրի փոխարկում։
Երգում էր այդպես,
Երգում էր աղջիկն ավերակ վանքում,
Եվ ավերակը ասես թե դանդաղ ելնում էր ծունկի,
Գմբեթներն ասես կամավորվում էին քարե ճախրանքում,
Եվ քարից քամվում, դողդողում էին շիթերն արցունքի։
Ու թվում էր, թե գնում ես դեպի հողն այն նախնական,
Հասնում հովիտներն այն արևավոր,
Ուր մարդն արդար է
Արևի,
Հողի
Ու սիրո նման,
Եվ հողը,
Սերը
Ու արեգակը
Աստվածներ են նոր։
Եվ արթնանում էր
Մի զարմանալի, մաքուր տխրություն,
Եվ տխրության մեջ զիլ զրնգում էր փառքը գոյության,
Ու ի՛նքդ, ի՛նքդ լույսով մաքրվում,
Դառնում տխրություն,
Բարձրանում ասես ու գնում էիր ինքնազոհության...