Ես երազիս մեջ ջրերի վրա մեն-մենակ շրջում,
Դեգերում էի, չափչփում էի մոլորակն այս հին,
Լուսավոր էի ու տրտում էի որպես ներշնչում,
Ոգեղեն էի, ինչպես լինում են արարման պահին։
Եվ ճանապարհիս արարում էի ինքս ինձ համար,
Խավարը այրում անկեզ մորենու ցոլցլուն բոցով,
Քարանձավների ցուրտ մթությունը լցնում ծայրեծայր
Մեղվապարսերի տաք զրնգոցով...
Հովերի թևին դնում բարություն մի անանձնական,
Խիղճ էի խառնում վայրի հողմերին ու հեղեղներին,
Որ սուրան նրանք իբրև օրհնություն ու իբրև մաղթանք
Եվ ոտից գլուխ իրենցով օծեն մոլորակն այս հին.,.
Եվ ահա կանգնել
Ու ծովին իջնող շնորհն անձրևի
Տեղափոխում եմ անապատների շիկնած շուրթերին,
Ու այնտեղ հանկարծ ծառերն են ծաղկում հրաշքի ձևի՝
Աստղերի ցողը ծաղկաթերթերին...
Եվ այնտեղ ահա լճեր են ծփում թեթև ու ծավի,
Անհայտ հավքերը իրենց զմրուխտով կապույտն են վառում...
...Հետո Լիլիթից ու այն հողեբույր, հողե Եվայից
Ուրիշ, մի ուրիշ կին եմ արարում...
Նախ աչքերի մեջ իրար եմ խառնում գորով ու գինի,
Մեջքը բարալիկ, կոնքերը նուրբ եմ ստեղծում այնքան,
Որ մի տերևն իսկ, թզի տերևն իսկ բավական լինի,
Դառնալու նրա շորը նախնական։
Ապա Եվայից առնում եմ նրա հողի բույրը տաք,
Խառնում Լիլիթի խուսափող հրին ու հևքին վայրի,
Որ նա հողի պես լինի քնքշորեն հեզ ու հպատակ,
Բայց և հրեղեն իր առեղծվածով հավիտյան այրի։
Հողմի տարերքը, աստղեր ի ղողը և հողի ոգին
Իրար շաղախած, հրաշքն եմ հունցում բանաստեղծության
Ես գինու միջից հանում եմ թույնի խայթը մոլեգին
Եվ թողնում միայն երանությունը թավշե թախծության։
Հիացքով օծում հովատակներին պղնձամկան
Եվ խարազանի շառաչյուններն եմ կողերից վանում,
Առանց խարազան, առանց թամբ ու սանձ և առանց լկամ
Որքան ազատ են ու գեղեցիկ են նրանք սլանում...
...Այդպես ողջ գիշեր ջրերի վրա մեն-մենակ շրջում,
Դեգերում էի, չափչփում էի մոլորակն այս հին,
Սլանում էի, վեր էի սուրում իբրև ներշնչում
Ու ներշնչման պես անծանոթ էի անկումի ահին...