Եվ այս տաղն ահա քեզ պիտի ձոնեմ,
Քեզ, որ հայացքիդ մեն մի շողով ես օծել իմ ուղին,
Որ եղել տարբեր, եղել բյուրանուն, եղել բազմադեմ,
Բայց մի անուն ես ունեցել միայն՝ Անծանոթուհի...
Եվ պատաւհել է, որ քո հայացքը զրույց է եղել,
Հավիտենական սկզբից ձգվող հայացք մի թովիչ,
Դողացել դանդաղ ու խոնարհվել են կոպերդ թեթև,
Թաղելով անդարձ առեղծվածներիդ լույսը վրդովիչ:
Եվ պատահել է, որ մինչև անգամ դու ետ ես նայել,
Ու նայել հլու, նայել քնքշության թաքուն կանչերով,
Բայց և նույն պահին դարձել ես հպարտ ու ինքնավայել,
Անցել, քայլիդ տակ իմ հիացումի լույսը տանջելով:
Դու մերթ ծովային կապույտից առած շոր ես ունեցել,
Եվ քո նազանքը եղել է ալիք,
Դու հեռվից եկել, մի վայրկյան միայն ափերն իմ ծեծել
Ու հեռացել ես, տանելով անհայտն ու զարմանալին:
Ու մերթ քո մեջքի գալարումն ասես բոցից ես առել,
Բոցից ես կարել շորը քո հագի,
Լիլիթի նման անցել, փողոցը ծայրեծայր վառել
Ու հեռացել ես, քեզ հետ տանելով գյուտը կրակի:
Ու մերթ գիշերվա սևի թավիշն ես ասես դու հագել,
Այդ սևի միջից լույսով է բխել պարանոցդ տաք
Ու մատնել է նա, թե քո հրաշքը ինչպես կծագեր,
Թե սևն այդ սահեր ու քո ուսերից ընկներ ոտքիդ տակ:
Եվ սկսվել է հավերժից ձգվող զրույցը մեր հին,
Եվ սկսվել է ալեբախումը լույսի ու մութի,
Անցել ես հպարտ՝ դու՝ հազարանուն Անծանոթուհիդ,
Արար աշխարհը փոխելով հարբած գլխապտույտի:
Անցնում ես այդպես, այդպես գնում ես, անդարձ հեռանում
Կորչում ես, ինչպես անհայտ ծովերում փշրված ալիք,
Եվ գիտե՞ս, սակայն, որ հնարավոր հրաշքն ես տանում,
Եվ գիտե՞ս, սակայն, որ ոտքերիդ տակ գաղտնիքն է լալիս...