Նախ որոտում ես, խոստովանում ես ասես աշխարհին,
Խոստովանում ես կայծակիդ մաքուր, հրեղեն տողով...
Քո որոտի մեջ ցասումիդ մութն ու ընդվզումն է հին,
Եվ կայծակիդ մեջ քո սիրո լույսն է իր քնքուշ դողով:
Եվ այդ սիրո դեմ ցածում խոտերը խոնարհվում են վար,
Եվ այդ սիրո դեմ հողն է սարսռում,
Եվ այդ սիրո դեմ խռովում կաղնու սաղարթը խավար,
Մերթ շաոաչում է ու մերթ սպասման տագնապից լռում:
Եվ վար է ընկնում լույսով թաթախված կաթիլն աոաջին,
Եվ վար են ընկնում տաք արտասուքներ,
Եվ սրտի նման երկինքը փլչում սիրո հառաչից,
Տեղում է աստղի, կապույտի, ամպի մաքուր մասունքներ:
ԵՎ օրորվում են, տարուբերվում են պարտեզեր կախված,
Եվ օրորվում են, տարուբերվում են թափանցիկ զանգեր,
Եվ վար է հոսում երկինքն անհունի խորհրդով շաղված,
Եվ վար են հոսում տաք երազանքներ...
Եվ կաղնին ահա կայծակի հանդեպ իր կուրծքն է բացում
Լավ է մի վայրկյան ապրել բոցի պես, քան փտել դարեր,
Հրդեհվում է նա, կրակե թևով երկինք համբարձում,
Իբրև կրակի մաքուր մարգարե...
Եվ աշխարհն արար ասես սրբորեն իջնում է ծունկի,
Եվ աշխարհն արար ասես երգում է փառք ու գոհություն,
Եվ աշխարհն արար դառնում է լույսի, ցողի, արցունքի
Մի զարմանալի արարողություն:
Հետո ամեն ինչ կիսով կապույտ է ու կիսով ոսկե,
Հետո ջրերն են տխուր ծիծաղում և ուրախ լալիս,
Իսկ մի թուխ արտույտ երկինք բարձրացած օրհներգում է քեզ
Եվ տրտնջում է, որ ուշ-ուշ ես մեզ դու այցի գալիս...