Գլուխս կախել, նայում եմ անթարթ
Ու ինձ եմ տեսնում մեր մութ ջրհորում,
Ասում են՝ այնտեղ ցերեկով անգամ
Երկնքի ոսկե աստղերն են լողում։
Ամառ է ու շոգ, սակայն ջրհորից
Բուրում է մի զով, մի խոնավ աշուն...
Մայրս դույլն առել, եկել է նորից,
Թեքվել ջրհորին ու ջուր է քաշում։
Դույլը իջնում է զվարթ զնգոցով
Եվ արձագանք է խորքերում տալիս,
Դույլը ելնում է ծանր տնքոցով
Եվ պատերն ի վար արցունք է տալիս։
Նայում եմ նորից ջրհորին խավար,
Որ հանդարտվեցին ու իրար եկան...
Թաց քարերն ի վար, մամուռներն ի վար
Արցունք է կաթում... Ու աստղեր չկան...