Ես չգիտեմ, պատրա՞նք է սա, թե ցնորք,
Անքնության տառապա՞նք է, թե թախիծ…
...Երբ լուսնկան շող է կախում ու շնորհ,
Ելնում է նա քարանձավի երախից:
Մորուք ունի, ասես մամուռ է սաթե,
Աչքերի մեջ ինչ-որ հեգնանք կա թաքուն,
Ձեռքը պարզում, բռնում է հովն արծաթե
Ու շուրթերին սրինգ արած նվագում:
Լույս է ծորում այդ արծաթե եղեգից
Ու աստղային արտասուքներ են կաթում,
Ծավալվում է խորհրդավոր մեղեդին
Եվ ամեն ինչ ոսկեզօծում բացատում:
Լույսի շող է, լույսի քող է, լույսի դող,
Տերևներն են հաշտ ու թեթև թրթռում,
Եվ աստղերը ցողերի մեջ մկրտվող
Շեկլիկ ու տաք մանուկներ են ինձ թվում:
Աղբյուրն անուշ հեկեկում է իր ակից,
Հովն է շոյում գանգուրները թփերի,
Եվ ինչ-որ մութ, ինչ-որ մամռած փչակից
Հայտնվում է զարմանալի մի փերի:
Նստում է նա, որ թաց վարսերը սանրի
Ու կանչում է, ու կսւնչում է ինձ հեռվից,
Բայց կախարդն այն քրքջում չար ու մանրիկ,
Մուժ է կախում, փուշ է կախում թփերից:
Ես քայլում եմ... Ծավալվում է մեղեդին,
Ես քայլում եմ, քայլում ու չեմ նկատում,
Որ փշերին, ծաղիկներին, թփերին
Իմ ծնկներից արյուն ու ցավ է կաթում:
Ու քայլում եմ, ու քայլում եմ ես մենակ,
Գլխիս վրա գիշերվա հավքն է ճչում,
Լույս մեղեդին ծավալվում է շարունակ,
Ու կախարդն է չար ու մանրիկ քրքջում: