Մուշեղ Գալշոյանի հիշատակին
Աշնան օրն է տխուր մարում
Ծաղիկների շողքից
Պառկել ես դու այնտեղ՝ սարում,
Հրացանը կողքիդ։
Վերում կապո՜ւյտ-կապո՜ւյտ երկինք,
Կարոտի չափ տրտում,
Հեոու-հեռվում մի լուրթ երկիր,
Սասնա կորած մի տուն։
Ծուխն է ելնում բարա՜կ-բարա՜կ,
Անուշ հոտ կա հացի,
Ու կա մաքուր մի աղբյուրակ,
Նման անուշ լացի...
Ո՞վ է կանչում հեռվից, քեզ ո՞վ,
Ո՞վ է ձայնում, իմ ծուռ,
Աչքերդ փակ՝ սև կածանով
Ո՞ւր ես գնում, ախ, ո՞ւր...
Սար ու հանդին մուժ է իջել,
Չկա դարձի հնար,
Կանգնիր, տղա՛, քո հերթը չէ,
Նախ ես պիտի գնամ։
Բայց գնում ես աչքերդ փակ,
Ու վիհն այդ շատ է շեղ,
Ախ, ետ դարձիր իմ կապուտաչ
Գալշոյի ծուռ Մուշեղ։
Այդ առավոտ Սասնա սարում
Մի աստղ ընկավ հանգած,
Լացն իր լացեց մի ջինջ աղբյուր
Ու չորացավ հանկարծ։
Կարմրել են ծաղիկ ու սեզ
Քո արյան տաք շողքից,
Պառկել ես դու ֆիդայու պես
Հրացանը կողքիդ...