Դու ինձ համար կյանքում ճակատագիր եղար,
Հավատ եղար, կասկած, տագնապ ու դող,
Մշուշի մեջ կորած Հրո երկիր եղար,
Անհայտի կանչ եղար դու կախարդող:
Հեռուներում մարող հայրենի տուն եղար,
Հեռուներում լսող երգ ու աղոթք,
Կարոտի սև կսկիծ ու տրտմություն եղար
Ու կարոտախտ եղար դու ծվատող:
Նման եղար այնքան դու քմահաճ կնոջ,
Որ մի վայրկյան միայն իրեն բացում,
Հեռանում է հետո, թողած իբրև շնորհ
Միայն ծարավ ու քաղց ու հիացում:
Բայց թոչունի նման, որ ինքնությունն իր թանկ
Օդի մեջ է զգում, լույսի, քամու,
Ես ինձ զգում էի այն պահերին միայն,
Երբ դու գալիս էիր ու ինձ տանում:
Իսկ երբ գալիս էիր, բոլոր տաճարների
Զանգերն էին ասես մեկից ոգում,
Եվ իջնում էր վրաս քո շնորհը վերին,
Իբրև վերին վայելք ու ամոքում:
Ի՞նչ կանեի, ասա, թե չլիներ կյանքում
Քո հրաշքը տխուր, քո դողը սուրբ,
Այն վայրկյանը հավերժ, երբ մորմոքը անգույն
Բռնկվում է, դառնում աստղ ու ասուպ:
Երբ կարոտից ճաքած շրթունքներին քո սև
Ճառագայթը հանկարծ դառնում է տող,
Եվ սկսում ես դու երանորեն այրվել,
Իբրև մի ինքնակամ, խոնարհ մի զոհ:
Քայլի՛ր, քայլի՛ր այդպես քո պարտքի տակ կքած,
Քայլիր, իբրև հոգնած մի թիապարտ...
Ես անիծում եմ քեզ, իմ տառապանք, իմ քաղց,
Ես օրհներգում եմ քեզ, վերին իմ բա՛խտ: