Առաջին տեսիլ, առաջին երազ,
Առաջին իմ հուշ...
...Մի կավե կտուր, մի չթե վերմակ,
Ու գիշեր է ուշ։
Ինչ-որ խուլ ցավից արթնացել եմ ես,
Լալիս եմ աղի,
Արցունքներիս մեջ դողում են բարդին
Ու աստղը ծավի։
Տատիկս ելել, չոքել լուսնի դեմ,
Աղոթք է անում
Եվ աղերսում է նա ինչ-որ մեկին,
Չգիտեմ, թե ում...
Արցունքիս միջով նայում եմ լուսնին,
Կեսն ամպի տակ է,
Իմ տատի դեմքն էլ այդպես ամպամած
Ու սպիտակ է։
Լուսնի դեմ չոքել, աղոթք է անում
Ձեռքերը սրտին,
Սակայն ոչ մի կերպ ես չեմ հասկանում
Խոսքերն իր խրթին։
Ախ, գիտեմ, գիտեմ, որ չի հասկանում
Եվ աստված ինքը,
Թե չէ ինչպե՞ս է, որ մեզ չի տանում
Իր մոտ՝ երկինքը...
Ասում են այնտեղ, փափուկ է այնպես,
Փափուկ է ու տաք,
Ցավ չկա այնտեղ, կա միայն արև,
Ամպ ու հրեշտակ։
Բայց գուցե սուտ է... Տես, մի աստղ ընկավ,
Որ հեռվում մարի,
Երևի այնտեղ, ախ, նրա ոտքն էլ
Առել է քարի։
Ու քար գլորվեց... Մթին ձորերով
Այծամարդն անցավ...
...Մի կավե կտուր, մի չթե վերմակ,
Ինչ-որ խուլ մի ցավ։