Կապույտ լուսինը դարձավ շողարձակ,
Եվ գիլ ու գլոր, և գիլ ու գլոր.
-Գլորվեց, ընկավ գիրկդ համարձակ:
Մարմարեղենը համբուրեց կուրծքդ
Եվ դողաց ինքը, և դու դողացիր.
-Ես ապրում էի մի սառը ձանձիր:
Ծառերից պոկված ստվերները սև
Ձգվեցին գայթող վեղարների պես,
-Ես տամուկ ձեռքս երկարեցի քեզ:
Ապա ոտքերս քայլեցին անխոս,
Մութն ալիք-ալիք առջևս էր հոսում,
Եվ ծուլագնա «զըրը՜նգ» հա «զըրը՜նգ».
-Գիշերապահի երգն էր աղերսում: