Այո, լեռները բարձր են, մշտարթուն,
Բայց քո ծննդին մարդի՛կ եկան տուն:
Երբ պետք է եղել շտապ օգնություն՝
Մարդկա՛նց ես դիմել և ոչ թե քամուն:
Այո, բազում են ծառերն աշխարհի,
Բայց հարսանիքիդ պարեցին մարդի՛կ:
Լավն է ճախրանքը թևավորների,
Սակայն մարդի՛կ են քեզ հանում երկինք:
Այո, երկինքը անհուն է և խոր,
Բայց քեզ մարդի՛կ են սիրում, համբուրում:
Արագիլները սիրո՜ւն են, իրոք,
Բայց երեխաներ նրանք չեն բերում:
Ու երբ քո ժամը կգա վերահաս,
Ուռին չէ, մարդի՛կ ցավով կարտասվեն,
Մարդկա՛նց ուսերին այնտեղ կգնաս,
Եվ թե քեզ հիշեն՝ մարդի՛կ կհիշեն: