Երբ հիշում եմ անցածը,
Գալիս է իմ լացը.
Պատերազմի ժամանակ
Դեֆիցիտ էր... հացը:
Տեսա մի որբ երեխա -
Հաց էր գողացել նա:
Ծեծում էին անխնա,
Որ ետ խլեն հացը:
Բայց նա, ծեծը մոռացած,
Դեմքը մի կերպ պահած,
Արագ-արագ ու լարված՝
Կուլ էր տալիս հացը:
Տարիներ են անցել շատ,
Կյանքը նոր է, առատ,
Բայց ես անվերջ, անընդհատ
Հիշում եմ այն հացը:
Երեխե՜ք, ո՜ւր հասանք մենք,
Որ հիմա էլ, տեսե՛ք,
Ծեծում ենք, որ հաց ուտեք,
Բայց... չեք ուտում հացը: