Սյունյաց բարձր լեռներում այդ շանթե՞րն են բոցկլտում,
Հանդ ու ձորեր թնդում են որոտալից շաչյունով,
Դավիթ-Բեկի քաջերի վառ թրերն են կայծակում,
Ամեն մի սիրտ թնդում է նժույգների դոփյունով:
Մեր դարավոր ցասումի, մեր վրեժի օրն արդար
Դավիթ-Բեկը մեզ բերեց ազատության պատգամով.
Մեր գետերը փրփրաբաշ, մեր դաշտերը ծաղկավառ
Կարմրեցին, ցնծացին մեր թշնամու արյունով:
Դավիթ-Բեկի քաջերի սուրն ու թուրը հըրեղեն
Կոտորեցին, ջարդեցին մեր թշնամուն չարաղետ.
Դըրոշները թո՛ղ ծփան, զանգերը թո՛ղ ղողանջեն,
Թո՛ղ քուն մտնեն աներկյուղ մեր մանուկներն այսուհետ:
Դավիթ-Բեկը ծունր իջավ, երբ որ եկավ Հայաստան,
Ուխտեց փշրել մեզ գերող կապանքներն ու կուռ շղթան,
Ուխտեց ջնջել թշնամուն, փրկել աշխարհն Հայաստան,
Ու կատարեց ուխտը սուրբ... Հազա՛ր, հազա՛ր փառք նրան:
Թո՛ղ անձնուրաց ուխտ կապեն մեր թոռները քաջածին,
Դավիթ-Բեկի թուրը վեհ չըժանգոտի հավիտյան,
Շողա, շաչե, երբ խուժե մեր սուրբ հողը թշնամին,
Որ ծուխն անուշ բարձրանա մեր տներից հավիտյան: