Դու ծնվեցիր կյանքում մի լավ երգի համար,
Երգ, որի մեջ միայն ալեբախեր ոգին,
Երգ, որ սրտիդ նման լոկ կապույտով մխար
Ու ապաստան դառնար քո մորմոքին:
Երգ, որի մեջ սգար մանկության տունն ավեր,
Մանկության աստղը մով կախվեր որպես արցունք
Որ կորստի խայթից վերքի նման ցավեր
Ու տվայտեր, որպես անպատասխան հարցում:
Երգ, որի մեջ ճչար անտուն ու որբ մի սեր,
Ու մորմոքար անքուն սրնգահար մի կույր,
Երգ, որ կարողանար հացն ու լույսը կիսել
Ու տալ ամենեցուն այդ շնորհը մաքուր...
Երգ, որ խղճի նման ծունկի իջներ հողին,
Արդարություն հայցեր ու աղերսեր հրաշք,
Երգ, որ փոխվեր ամպի, ամպրոպային ցողի
Ու հեկեկար բոլոր կորուստներիդ վրա:
Երգ, որի մեջ ոչինչ չպահեիր թաքուն,
Ոչ տառապանք, ոչ ցավ, ոչ կասկածներ լռին,
Երգ, որ խղճի նման ու սիրո պես մաքուր
Դու պարզեիր մարդուն, քո աշխարհին, դարին:
Սակայն հիմա հասած ճանապարհիդ կեսի ն,
Դու ցավով ես նայում քո օրերին անցած,
Սև զղջումի նման դու տառապում ես, սի՛րտ,
Եվ հրկիզում է քեզ մի ակամա հանցանք:
Իսկ երգերդ չերգած հաճախ դուռդ են բախում,
Երազիդ մեջ հաճախ քեզ այցի են գալիս,
Դու ուզում ես բռնել, սակայն նրանք սահում,
Ծուխ են դառնում, տեսիլ ու հեռացող ալիք:
Եվ մարում են նրանց շշուկները, ավա՜ղ,
Որ խոսեին պիտի սիրուց, խղճից, բարուց,
Ամոքեին պիտի մարդու սիրտը ցաված,
Ցավ, որ շա՜տ էր այնքան քո այս ահեղ ղարում:
Եվ մեղքի տակ կքած ղու քայլում ես կրկին,
Տանում ծարավ մի խոր և՛ տառապանք, և՛ թույն…
Քեզ ոգին է կանչում քո որոնած երգի,
Խոստանալով հրաշք ու քավություն...