Ինձ շռայլորեն շնորհիր նորից
Խոսքն այն նախնական,
Ուր մարմին բառր բուրում է կավով ու արեգակով
Եվ ոգի բառը թրթռում է դեռ խորհրդով լույսի:
Այն բառերը տուր,
Որ ցորենի պես արդար են ու տաք,
Եվ այն բառերը, որ ցոլցլում են աստղերի նման...
Եվ իրար խառնիր դու աստղ ու ցորեն,
Որ երկինք ու հող խառնվեն իրար:
Այն բառերր տուր,
Որ վայրկյանի պես հսկում են վրաս,
Ու հսկումի տակ գտնում ենք իրար առեղծվածն ու ես:
Եվ այն բառերը,
Որ երակներիս թախիծը հանկարծ փոխում են լույսի
Եվ ինձ դարձնում
Այնքան համասփյուռ ու անանձնական,
Որքան աստղալույսն ու որքան քամին,
Որքան անձրևը ու որքան խոտը...
Այն բառերը տուր, որ վերծանում են,
Թե ինչ է ասում ծղրիդն իր երգով, աստղը՝ լռությամբ:
Եվ այն բառը տուր,
Որ թղթի ճերմակ թախծության միջով
Գնում է որպես ծարավից այրվող անապատական
Եվ որոնում է կարկաչը ջրի,
Եվ որոնում է հեռաստանների թրթիռը կանաչ:
Շնորհիր նորից այն խուփը միակ,
Որով գնում են խոստովանության...