Նա այդ գիշեր մինչև լույս խոնարհված էր սնարիս...
Դեռ ինձանից հողմի հոտ ու ծխի հոտ էր գալիս,
Վառոդի հոտ էր գալիս սպիներից իմ ցավոտ,
Իսկ իմ բարձից՝ մանկության ու մայրական ձեռքի հոտ:
Նա այդ գիշեր մինչև լույս խոնարհված էր սնարիս...
Լսում էի կիսարթուն՝ աստծո անունն էր տալիս,
Հավատում էր, թե իրոք նա պահպանել իր որդուն
Ու փրկել է հրաշքով, ու բերել է ահա տուն:
Նա այդ գիշեր մինչև լույս խոնարհված էր սնարիս…
Զարթնում էի... Շշուկով դեռ աղոթում, դեռ լալիս,
Դեռ սպիներս էր շոյում, թեքվում, ծածկում էր վրաս,
Չէր հավատում դեռ կարգին՝ իրական է, թե՞ երազ:
Նա այդ գիշեր մինչև լույս խոնարհված էր սնարիս...
Ու չկա մայրս հիմա... Նա երազիս է գալիս,
Թեքվում, ծածկում է վրաս, աստծո անունն է տալիս,
Նոր սպիներս է շոյում, աղոթում է ու լալիս...
Եվ թվում է, հավիտյան խոնարհված է սնարիս...