1
Մա՛յր, ես դեռ կյանքում ոչ մի երգ չունեմ քո մասին գրած,
Ես չեմ կամեցել երկյուղած սերս փոխարկել բառի,
Խորհել եմ միայն, թե կա՞ աշխարհում մի այլ արարած
Այսքան տառապած ու այսքան բարի:
Գիշեր է հիմա... Լույսը նիրհում է ու ցավն արթնանում,
Եվ հանգչում ես դու հին ավերակի թախծալի փառքով,
Մի բուռ ես դարձել, ոչ հառաչում ես ու ոչ ձայն հանում,
Մարում ես խաղաղ մի հոգեվարքով:
Երեկ կանչեցիր, որ նստեմ կողքիդ ու Նարեկ կարդամ...
Կարդում էի ես, իսկ դու քո աստծո հետ էիր խոսում,
Եվ ծավալվում էր ճակատիդ վրա այն լույսը արդար,
Որ տեսել եմ լոկ վանքերում մեր սուրբ:
Այդ լույսերի մեջ երևի մեր հին բարդին էր խշշում,
Արծաթ էր կտրում ու լույս էր տանում հեռավոր մի գետ,
Մեր տան հատակին ընկել արևի ոսկե մի փշուր
Ու խաղ էր անում իմ մանկության հետ:
Դու մանկությունս կտանես քեզ հետ իբրև սուրբ նշխար,
Հանգչող ձայները կտանես հեռու այն մթնշաղի,
Կտանես քեզ հետ մի կարմիր, կանաչ, մի կորած աշխարհ
Եվ համը հացի, և համը աղի:
Մարում ես, մայրի՛կ, դու խիղճ իմ արդար, խորան իմ ցավի,
Մարում ես, մայրի՛կ, դու սուրբ նահատակ, դու տանջված վկա,
Գալիք օրերում, երբ ոտքս արնի ու սիրտս ցավի,
Արտասուքներս որտե՞ղ հեկեկամ...
Ու երբ մեր շեմքին կանգ առնի հանկարծ վիշտ մի անանուն,
Ո՞վ պիտի դեմը մեր դուռը, սիրտը, մեր խիղճը բանա...
Մարում ես, մայրի՛կ... Լսո՞ւմ ես, սակայն, այդ ի՞նչ ես անում,
Ես՝ ոչինչ, Խիղճը պիտի որբանա...
2
Եվ դու մահացար գարնան մի արդար կիրակնալույսի,
Ասես արարման յոթերորդ օրը դու հանգստացար,
Քո տառապանքը փոխվել մի թեթև, ներող մի լույսի
Ու դեմքիդ վրա ցոլում էր պայծառ...
Սնարիդ վրա կանգնել էի ես գլուխս կախած,
Արցունքն ու խիղճն էր իրար խառնված հոգուս մեջ տնքում,
Քեզ ի՞նչ քնքշանքներ կարող էի տալ, որ սակայն, ավաղ,
Չգիտեմ ինչու, չտվի կյանքում...
Ի՞նչ անեմ հիմա բեռն այդ քնքշության, այդ ցավը վերին,
Ւ՞նչ անեմ հիմա, քեզ ինչպե՞ս ասեմ խոսքերն իմ չասված,
Ի՞նչ անեմ, ասա, կեսգիշերային այն լուռ ժամերին,
Երբ մենակ մնանք ես, դու և աստված...
Կեսգիշերային այն լուռ ժամերին, երբ խորհեմ ահով,
Որ մենակ ես դու, հողի տակ ես դու, ու ցուրտ է այնտեղ,
Ինչպե՞ս փայփայեմ ձեռքերդ մրսած ու սիրտդ ցավոտ,
Ինչպե՞ս ծնկաչոք իջնեմ քո հանդեպ:
Մա՛յր, հող ես դառնում...ՈՒ ես քնքշանքս հողին պիտի տամ,
Մա՛յր, հող ես դառնում...Պիտի քնքշանքս ստանամ հողից...
Եվ այդպես օրեր... Լսո՞ւմ ես, մայրի՛կ, մինչև ես էլ գամ,
ՈՒ մենք սուբ հողում միանանք նորից...