Ալիսա Կիրակոսյանին
Բուենոս-Այրես հեռու քաղաքում
Կա մի հայ աղջիկ,
Նա որոնում է դեմքն իր մանկության,
Սակայն չի գտնում:
Իսկ այստեղ ահա ամեն թփի տակ
Ցողի, ճաճանչի թարմ խոտի տեսքով
Մանկություններ են անփույթ թափթփած…
Ինչպե՞ս հավաքեմ
Եվ ինչպե՞ս, արդյո՞ք, առաքեմ նրան:
Իսկ այստեղ ահա անձրև է եկել,
Հայոց ապրիլի լիաբուռն անձրև,
Եվ ոտաբոբիկ արեգակն ահա
Ճողփում, վազում Է
Անձրևի թողած լույս լճակներով:
Իսկ նա երևի Բուենոս-Այրես հսկա քաղաքի
Մետաղյա ու չոր աղմուկի միջով
Անցում է մի տաք շշուկի նման
Եվ անցնում իբրև արյան աղերսանք ու հիշողություն…
Ե՞րբ էր... Գիշեր էր...
Սևանա վանքն էր
Առեղծվածորեն երկնքից առկախ,
Եվ լճի ափին՝
Բուենոս-Այրես հեռու քաղաքից եկած մի աղջիկ,
Կոպերին՝ խոշոր-խոշոր արտասուք:
Բուենոս-Այրես հսկա քաղաքով
Հիմա երևի անցնում է նա լուռ
Ու վախենում է, որ արտասուքը կպոկվի կոպից
Ու կընկնի հանկարծ շիկացած մայթին:
Ու վախենում է, որ օվկիանոսի հողմերը աղի
Իր փոքրիկ, փխրուն ձեռքերից հանկարծ
Չխլեն բույրը հայրենի քամու, հողի և աշնան:
Անցնում է նա լուռ ու որոնում է:
Ու որոնում է դեմքն իր մանկության
Եվ իր սկիզբը, և իր արմատը...
Աստծո դռան գանգն է նա տալիս,
Բարձրանամ է վեր
Եվ գիշերն ամբողջ
Դեմառդեմ նստած զրույց են անում
Մի համր աստված ու մի հայ աղջիկ:
Եվ այդ զրույցը գանգատ է ու քեն,
Եվ այդ զրույցը հնամյա արյան ծնկաչոք աղերս,
Եվ այդ զրույցը՝ Գեղարդա վանքի կամարների տակ
Դարեր տվայտող նույն պաղատանքը,
Հրե արցունքով լացող նույն մոմը,
Բեկված խաչքարի նույն տխրությունը
Եվ Արտամետի հին խնձորենու ծաղկաթերթերի
Նույն սուգն սպիտակ...
Եվ հետո նորից Բուենոս-Այրես հսկա քաղաքով
Անցնում է նա լուռ,
Անցնում է իբրև
Մեր հին խաչքարից զատված տխրություն
Եվ Արտամետի հին խնձորենուց
Պոկված ծաղկաթերթ...
Իսկ շուրջը հողմեր,
Ու հողմերի մեջ՝
Այդ տխրությունը,
Այդ ծաղկաթերթը...
Անցնում է նա լուռ
Ու չի հասկանում, թե այդ ինչպես է աշխարհում եղել,
Որ ինքն իրենից զատել են այդպես
Եվ օվկիանոսներ դրել արանքում: