Լուռ է լինում ու խավար, քունն է կանչում այն ափից,
Բայց հանկարծ վեր եմ թռչում ինչ-որ մի խուլ տագնապից:
Մորս ոգի՞ն է արդյոք, որ արթնանում այդ ժամին
Ու հեծկլտում է տխուր, ինչպես անձրևն ու քամին։
Թե՞ մի գաղտնիք է մթին, որ ծվարել մշուշում
Ու շշուկով մի դաժան ինչ-որ չարիք է գուժում։
Իմ արյան մեջ է գուցե տնքում տագնապը այդ խուլ,
Որ դարերից է գալիս ու երկարում է տխուր։
Ու երկարում է այնքան, որ թվում է կվայի...
-Տե՛ր իմ, ինչո՞ւ ինձ տվիր ծանր արյունը հայի։