Երբ կարոտել եմ խոյանքի՝ Արարատիդդ եմ ես նայել,
Լույսերի մեջ հավերժացող բաց ճակատիդ եմ ես նայել:
Դու դարերի կապույտ միգում աստղ ես եղել ոսկեվորիկ,
Աստղալույսի պես ինձ հասած մագաղաթիդ եմ ես նայել:
Ստեղծումի և արարման հրաշքն է միշտ գերել հոգիդ,
Հրաշակերտ Զվարթնոցիդ ու Հաղպատիդ եմ ես նայել:
Եվ սակայն կարծր ես դու եղել բիրտ սրի դեմ ու նիզակի,
Որձաքարե հիմունքներիդ, սյուն ու պատիդ եմ ես նայել։
Տառապանքի հերկերի մեջ՝ դու ոսկեբուռ մի սերմնացան,
Թեև փոքրիկ, սակայն արդար ցորեն արտիդ եմ ես նայել։
Սառն ու ահեղ հողմերի դեմ պտղավորված դու ծիրանի,
Ժայռ ու քարի մեջ մխրճված խոր արմատիդ եմ ես նայել: