Վերջին տողը գրվեց: Ծխախոտս հանգավ,
Եվ մոխրամանն իմ լի դեռ բուրում է կծու...
Այդ նա գիտի միայն, թե ես քանի անգամ
Խավարի հետ եղա և աստըծու...
Սիրտս քանի անգամ անհայտ ցավով ծակեց,
Քանի անգամ լցվեց երանության դողով,
Ճառագայթը բռնած՝ ակնթարթը չափեց,
Դարձավ թոիչք, անկում, տենդ ու բողոք:
Անդունդներով անցավ, անցավ հովիտ ու կիրճ,
Նորից գնաց դեպի այն աշխարհը կորած,
Գտավ տնակն իր հին ու ներս մտավ շեմքից
Մտավ այնպես, ասես մտավ խորան...
Ինչ-որ տեղից լսեց մի հրեղեն բարբառ,
Ինչ-որ լեռան վրա տեսավ այրվող մի թուփ,
Ու թռչուններ տեսավ, որ կապույտով հարբած,
Դեպի անհայտն էին անվերջ միտում:
Եվ որտեղից որտեղ հիշեց մի թուխ կնոջ,
Թուխ այտերի վրա կախարդանքի փոսեր,
Նա, որ ժպտաց իբրև անակնկալ շնորհ.
Նա, որ առեղծվածի լեզվով խոսեց:
Հետո ձորում կորած մի ջրաղաց հիշեց.
Որ մեն-մենակ կքել ու թախիծ էր աղում,
Մտաբերեց մի մութ, մի ահավոր գիշեր,
Երբ մոտիկ էր թվում շունչը մահու:
Նորից բույրեր աոավ երիցուկի, խունկի,
Տեսավ այրվող մոմի արտասուքը հստակ,
Եվ այն վերքը հիշեց, որ Պարույրի քունքին
Մարող աստղի նման մխում էր տաք:
Նորից տվեց, առավ ու տվայտեց անքուն,
Ինքն իր խղճի աոաջ նորից իջավ ծունկի,
Ապաշխարեց ասես Նարեկա սև վանքում
Ու մաքրվեց լույսով իր արցունքի:
Վերջին տողը գրվեց: Հետո թախիծ եղավ,
Հետո այցի եկավ կասկածանքի ոգին...
Ի՞նչ իմանաս, երգդ տենղ ու դողով գրված՝
Գուցե պետք չէ կյանքում և ոչ ոքի...
Ի՞նչ իմանաս... Սակայն պիտի տքնես անքուն,
Պիտի այդպես անվերջ փոխվես տենդ ու դողի,
Այդպես կամաց-կամաց պիտի մխաս կյանքում,
Այդպես կամաց-կամաց դառնաս մոխիր...