Դա՞ր է անցել, թե՞ տարի... Ես արդեն չկամ:
Աշնան գիշերն է նորից իջել քաղաքին:
Եվ նշմարում եմ հեռվից ես այն աղջկան,
Որ շրջում է սպիտակ շղարշը հագին:
Անպաշտպան է որպես խիղճ, որպես սեր ու գութ,
Ու գեղեցիկ, գեղեցիկ, որպես թախծություն...
Քամին ելնում է ահա ու շնչով իր ցուրտ
Խոստանում է մոտալուտ փոթորիկ ու ձյուն:
Իսկ նա շղարշը հագին թափառում է դեռ,
Թափառում է սիրո պես ու մարող հուշի,
Թարթիչներին աստղային արցունքն է սառել,
Ու մազերի մեջ խոնավ բույրն է մշուշի:
Բայց աչքերի մեջ մաքուր շողք է ու արև,
Ոսկե ցնորք է կախում երգը արտույտի,
Աստվածային ինչ որ ձեռք իրար է խառնել
Սերը լույսի հետ առատ ու լույսը՝ գութի:
Ես ճանաչում եմ նրան՝ իմ երազն է դա,
Որ ինձ հետ էր ողջ կյանքում իբրև խիղճ ու երգ...
Նա որբացել իմ մահով ու այդպես հիմա
Թափառում է աշխարհում անպաշտպան ու մերկ...
Ես ուզում եմ բարձրանալ հոգնած և ուժատ,
Գիրկս աոնել ու շոյել ձեռքերը տխուր,
Եվ սակայն չեմ կարենում, հողը ծա՜նր է շատ,
Ու ես ծանր հողի տան հեկեկում եմ խուլ: