Կապույտի մեջ սոսափող բարդիներ են նաիրյան,
Առուներ են նաիրյան, լուսնկա է ու թախիծ...
Հանդիպեցինք ես ու նա... ճանաչեցի ես նրան,
Չճանաչեց, ա՜խ, նա ինձ:
Շրթունքներին Չարենցից ինչ-որ տող էր, ինչ-որ հանգ,
Գրպաններում ու սրտում՝ անտիպ տողեր ու գազել…
Եվ գիտեի, մի աղջիկ՝ մի գեղեցիկ տառապանք,
Քնքշորեն «Ո՛չ» է ասել:
Ու գնում էր նա մենակ մուժի միջով ու ցավի,
Ու գնում էր նա մենակ, որպես կարոտ ու թախիծ,
Շշնջացի ես նրան. «Դու հարուստն ես աշխարհի»...
Չհավատաց, ա՜խ, նա ինձ:
Հին մայթերին ինչ-որ տեղ Կարաբալան հանդիպել
Ու տեսնելով, որ տղան խեղճ ու տխուր է սաստիկ,
Մոտեցել էր ու կապույտ մի ծաղիկ էր նվիրել,
Նման կապույտ մի աստղի:
Ու գնում էր... Նաիրյան լուսնկան էր զրնգում,
Ձեռքի ծաղիկն էր ցոլում, որպես ցնորք ու թախիծ...
«Պահիր ծաղիկն,- ասացի,- դա չես գտնի էլ կյանքում»,
Չհասկացավ, ախ, նա ինձ...