Բացվել էին երկնքի բոլոր դռներն այդ գիշեր,
Երկնքով լույս էր հոսում,
Աշխարհն ասես ծայրեծայր սիրո շշուկ էր ու սեր
Ու աստծո հետ էր խոսում:
Եվ ծղրիդները բոլոր հարբել լույսից ու բույրից,
Տաղեր էին հորինում,
Իսկ ես մանկան թախիծով մեր տան կավե կտուրից
Իմ աստղն էի որոնում:
Եվ մեկը կար, մեկը կար, որ այնպես մեծ էր ու մով
Ու դող ուներ իր շուրթին,
Բայց բռնկվեց նա հանկարծ ու գեղեցիկ անկումով
Կախվեց մթին անդունդին:
Ես աչքերս փակեցի... Ինչ-որ հավք էր մորմոքում,
Ինչ-որ թախիծ էր ու ցավ...
Հենց այդ գիշեր երևի իմ արյան մեջ ու հոգում
Բանաստեղծը արթնացավ...