Այնպես մի անի, որ ես ուրանամ իմ սրբությունը,
Այնպես մի անի, որ սրտիս համար արդեն մեկ դառնա,
Թե ում ոտքի տակ դնի իր սերն ու իր քնքշությունը,
Եվ ում համբուրեն իմ շրթունքները՝ ծարավից արնած։
Իմ հավատն էիր...
Բայց այսօր ցավի ամպերը խավար
Կարկուտ են տեղում ու թափում սիրո ծաղիկ ու թերթեր..
Դու գիտե՞ս արդյոք, թե ինչ ասել է կորցնել հավատ,
Եվ ինչ ասել է փշրել այն կուռքը, որ ինքդ ես կերտել։