Իմ դեմ հորանջում, ծանր շնչում է մի մթին անտաո,
Ու ձանձրանում է անքնությունից գունատ մի լուսին,
Դրսում վայում է անտուն մի քամի, ու դանդաղ, դանդաղ,
Դանդաղ են զարկում ժամանակ ու սիրտ:
Չգիտեմ ինչու, միշտ գիշերով են ցավերն արթնանում
Ու լռության մեջ մխում են կամաց,
Չգիտեմ ինչու, հենց այն հուշն է քեզ բոնում ու տանում,
Որ կուզենայիր մոռանալ հավետ,
Սակայն հիշում ես, տանջվում ակամա:
Չգիտեմ ինչու, արթնացել հանկարծ ու մխում է խուլ
Վաղուց մոռացված ու սպիացած վերքը գնդակի,
Գուցե վերքը չէ դա ամենևին, այլ հուշ մի տխուր,
Գուցե հուշ էլ չէ, այլ մի մոլորված, կորած մի թախիծ:
Ախ, եթե լիներ հիմա մի կտոր շաղոտ ծիածան
Վիրակապի պես ես կդնեի այս այրվող տեղին,
Կամ լիներ, լիներ գարնան ամպրոպի հեռավոր մի ձայն,
Մի կտոր արև, մի արծաթ ծիծաղ,
Աշնան առավոտ մի ոսկեդեղին...
Բայց մութ է, գիշեր: Ծանր շնչում է մի մթին անտառ,
Ու ձանձրանում է անքնությունից գունատ մի լուսին,
Դրսում վայում է անտուն մի քամի, ու դանդաղ, դանդաղ,
Դանդաղ են զարկում ժամանակ ու սիրտ...