Մինաս Ավետիսյանի հիշատակին
Շրջանակներ այրված, շրջանակներ պարապ,
Շրջանակներ, որպես սպիտակած բիբեր...
Եվ ներշնչման ոգին՝ մի նետահար կարապ,
Մոխիրների վրա հոգեվարում է ղեռ:
Բոցկլտում էր այնտեղ մի հրեղեն կարոտ,
Ու տեսիլն էր ցոլում ծվեններով ծավի,
Մի ծարավ էր այրվում կածաններին քարոտ,
Եվ մի կորչող աշխարհ գեղեցկանում ցավից:
Ու ցավի մեջ այդ տաք՝ որձաքարե տներ,
Մի հոգնատանջ գեղջուկ ու թևաթափ մի մայր...
Եվ չգիտեն նրանք, որ Հիսուս են ծնել՝
Տառապանքի, ցավի ու հրաշքի համար:
Շրջանակներ այրված, շրջանակներ անդեմ,
Շրջանակներ, որպես մութ վիհերի հառաչ...
Հետո կանգնել էի գերեզմանիդ հանդեպ՝
Այդ ահավոր, վերջին շրջանակի առաջ:
Կանգնել էին նրանք՝ մի հոգնատանջ գեղջուկ
Ու թևաթափ մի մայր... Եվ անձրև էր մաղում...
Չգիտեին նրանք՝ ի՞նչ է եղել, ինչո՞ւ,
Չգիտեին նրանք, որ Հիսուս են թաղում:
Շրջանակներ այրված, շրջանակներ պարապ,
Շրջանակներ, որպես սպիտակած բիբեր,
Ո՞վ է նշան բռնել քեզ, ներշնչման կարապ,
Այդ ի՞նչ մրրիկ է սև քո թևերին դիպել:
Պիտի շանթը շողար, բայց անձրևն էր մաղում,
Պիտի որոտ լիներ, բայց շշուկ էր տխուր...
Երբ աշխարհում աշխարհ ու հրաշք են թաղում,
Ամպրոպ, ինչո՞ւ ես լուռ...