Խոսք՝ Վլադիմիր Հարությունյանի
Երաժշտություն՝ Առնո Բաբաջանյանի
Փռվել էր շուրջը գարուն,
Եվ նազում էր կեչին,
Գարնան արևն էր բուրում
Մեր համբույրն առաջին:
Զեփյուռն էր խաղում թփերում,
Վարսերդ մեղմիկ գուրգուրում,
Կրկնում էր երգիս հետ շարունակ
Իմ անուշ, իմ միակ:
Քեզնով եմ ես միայն ապրում ու շնչում,
Իմ շուրթերից անունն է քո միշտ հնչում,
Դու իմ սիրո արև, իմ բերկրանք,
Իմ անուշ, իմ միակ:
Արդեն օրեր են անցել,
Միշտ ինձ հետ ես անգին,
Սակայն ես չեմ մոռացել
Այն գարունն ու այգին:
Գնում ենք այնտեղ միասին,
Հիշում մեր համբույրն առաջին,
Կրկնում ենք մի ծանոթ եղանակ,
Իմ անուշ, իմ միակ: