Խոսք՝ Սիլվա Կապուտիկյանի
Երաժշտություն՝ Խաչատուր Ավետիսյանի
Այնպես անփույթ, այնպես հանգիստ,
Անցնում ես իմ տան մոտով,
Մինչ ես ուրիշ տեղերում իսկ
Քեզ եմ փնտրում կարոտով:
Ասում են, թե մոռացել ես,
Չեմ հավատում, իմ անգին,
Պարզապես դու հեռացել ես,
Մոտս թողել քո հոգին:
Եվ այնպես հեշտ, այնպես խնդուն
Մատնում ես ինձ աշխարհին,
Մինչ դողում է, որպես երդում
Անունդ իմ շուրթերին:
Ասում են, թե ինձ դավել ես,
Չեմ հավատում, իմ անգին,
Պարզապես դու խռովել ես,
Ու տանջում ես իմ հոգին:
Անցնում ես դու ու չես նայում,
Մինչ ես կանգնած մոլորուն,
Քեզ աչքերիս մեջ եմ պահում
Ու տանում եմ հետս տուն:
Ասում են, թե սերը սուտ է,
Չեմ հավատում, իմ անգին,
Առանց սիրո տունս ցուրտ է,
Արի շունչ տուր կրակին: