Խոսք՝ Հովհաննես Հարությունյան (Թլկատենցի)
Երաժշտություն՝ Համբարձում Պերպերյանի
Սիրտս կըթռի ջաղչին քարին պես,
Մարմինս կըփխրի ջաղչի ալրին պես,
Ե՞րբ պիտի լուսնա գիշերը դարի պես,
Տեսնեի տղան խաչին լուսնին պես։
Տեսնեմ կսեի, ձեռքիս վարդը տամ,
Վարդը որ չառնե, ոսկի խնձոր տամ,
Խնձորն երբ չառնե, մազս քաշեմ տամ,
Ան ալ որ չառնե... հոգիս քաշեմ տամ: