Խոսք՝ Հովհաննես Թումանյանի
Ծիծաղախիտ Վանա ծովի
Փոքրիկ գյուղից առափնյա,
Ծովն է մտնում գաղտագողի
Ամեն գիշեր մի տղա:
Ծովն է մտնում առանց նավակ,
Բազուկներով առնացի
Ջուրը ճողփում, լող է տալի
Դեպի կղզին դիմացի:
Սիրուն Թամարն ամեն գիշեր
Այնտեղ կրակ է անում,
Եվ ըսպասում է անհամբեր
Այնտեղ` մոտիկ դարանում:
Ծփում ծովն ալեծածան,
Ծփում է սիրտը տղի.
Գոռում է ծովն ահեղաձայն,
Նա կռվում է կատաղի:
«Ո՞վ է ջահել էն խիզախը,
Որ հենց հարբած իր սիրով,
Սըրտից հանած ահն ու վախը
Ծովն անցնում է գիշերով:
Մոլորվեցավ խավար ծովում
Լողորդ տըղան սիրահար,
Ու բերում է հողմը, բերո՜ւմ
Հառաչանքներն՝ «Ա՜խ, Թամա՜ր...»: