Արի ինձ անկա՛ճ կալ, ա՛յ դիվանա սիրտ,
Հայա սիրե, ադաբ սիրե, ար սիրե.
Աշխարքըս քունն ըլի, ի՞նչ պիտիս տանի՝
Աստված սիրե, հոքի սիրե, յար սիրե:
Էն բանն արա, վուր Աստըծու շարքումն է,
Խըրատնիրըն գըրած Հարանց վանքումն է.
Յիրիք բան կա՝ հոգու, մարմնու կարքումն է՝
Գիր սիրե, ղալամ սիրե, դավթար սիրե:
Ե՛կ, ա՛րի, սի՛րտ, մընա դուն մե դամաղի,
Հալալ մըտիկ արա հացի ու աղի.
Հենց բան արա՝ մարթ վըրետ չը ծիծաղի՝
Խրատ սիրե, սաբըր սիրե, շար սիրե:
Հըպարտութին չանիս՝ դուր գու քաս Տերիտ,
Խոնարութիտ արա կանց քիզ դեվերիտ,
Աստված դիփունանցըն մին հոքի էրիտ՝
Աղկատ սիրե, ղոնաղ սիրե, տար սիրե:
Սայաթ-Նովա, էրնեկ քիզ, թե է՛ս անիս՝
Հոքուտ խաթրի մարմնուտ ումբրը կես անիս.
Թե գուզիս, վուր դադաստան չը տեսանիս՝
Վանք սիրե, անապատ սիրե, քար սիրե: