Նորից բացվում է լուսաբացը,
Իմ առաջի՛ն ու վերջի՛ն սեր,
Երկինքը աչքերիդ պես թաց է,
Ճակատագրից,
Ճակատագրից,
Ճակատագրից պոկված նվե՛ր:
Վերջին անգամ ների՛ր ինձ, Տե՛ր,
Տե՛ս՝ կորցրել եմ քաջությունս,
Իմ թշնամու անունն է սեր,
Բայց նա է հենց,
Բայց նա է հենց,
Բայց նա է հենց երջանկությունս:
Ես կորցրել եմ ճերմակ ձիս՝
Իմ ոսկեթամբ ժառանգությունը,
Ինչպե՞ս ելնեմ այս անտառից,
Երբ կորցրել եմ,
Երբ կորցրել եմ,
Երբ կորցրել եմ ուղղությունս:
Այս ի՞նչ կախարդ ինձ կախարդեց,
Ո՞վ ինձ նետեց անտակ անդունդը,
Ինձ բաց ծովում մեկը խեղդեց,
Բայց ինձ ժպտաց,
Բայց ինձ փրկեց,
Եվ ափ հանեց հաջողությունը:
Մի կո՛ղմ թողեք անմիտ վեճերը՝
Աննպատակ ու անտեղի,
Խառնել եմ իմ մտքի էջերը
Եվ ճիշտ հասցեն,
Եվ ճիշտ հասցեն,
Եվ ճիշտ հասցեն իմ այս տեղի:
Ես իջեցրել եմ իմ դրոշը՝
Հպարտություն կոչվող նավի,
Վիճակը իմ խիստ անորոշ է,
Պարտության մեջ եմ,
Պարտության մեջ եմ,
Պարտության մեջ եմ կամովի:
Ահա՛ իմ փայ երջանկությունը,
Որն ինձ, ավա՜ղ, շուտ կլքի,
Իսկ իմ խղճի հաշվետվությունը
Երգի ձևով,
Երգի նման,
Երգի թևով կփոխանցվի:
Նորից բացվում է լուսաբացը,
Իմ քա՜ղցր թույն, ի՜մ սրտակեր,
Երկինքը աչքերիդ պես թաց է,
Ճակատագրից,
Ճակատագրից,
Ճակատագրից պոկված նվե՛ր: