ՌՈՒԲԵՆ ՀԱԽՎԵՐԴՅԱՆ

ԾԱՂԿԱԾ ԽՆՁՈՐԵՆԻ

Հեռացան տղերքը ու կորան հեռվում,

Ռումբերի պայթյունը սարերն է շարժում,

Կարմիր կակաչները ներկել են դաշտերը,

Ասես լեռներից մեր արյուն է հոսում:

Հեռացան տղերքը, կորան մշուշում,

Ետ գալու ճամփան էլ ոչ ոք չի հիշում,

Իսկ ձեր եղբայրները, մայրերն ու քույրերը,

Ձեր սիրելիները ձեզ են դեռ սպասում:

Իսկ դու շորորում ես, հովի հետ ճկվում,

Հովի հետ նազում ես, հովի հետ խոսում:

Դու ի՛մ խնձորենի, իմ քույրի՛կ նազելի,

Փեսացուդ՝ գարունը, ո՞ւր է, չի գալի:

Հեռացան տղերքը, կորան մշուշում,

Ետ գալու ճամփան էլ ոչ ոք չի հիշում,

Իսկ ձեր եղբայրները, մայրերն ու քույրերը,

Ձեր սիրելիները ձեզ են դեռ սպասում:

Իսկ դու շորորում ես, հովի հետ ճկվում,

Ճերմակ հարսնաքողդ քամին է տանում:

Ծաղկած խնձորենի՛, իմ քույրի՛կ նազելի,

Փեսացուդ՝ գարունը, ո՞ւր է, չի գալի:

Հեռացան տղերքը, կորան մշուշում,

Ետ գալու ճամփան էլ ոչ ոք չի հիշում,

Իսկ ձեր եղբայրները, մայրերն ու քույրերը,

Ձեր սիրելիները ձեզ են դեռ սպասում:

1994թ.