Երևանի գիշերներում
Լուսնի ափսեն է գլորվում
Ու հեռավոր արվարձանում
Արծաթե հետքն է իր թողնում:
Երբ միայնակ եմ ես լինում,
Քայլերն այստեղ են ինձ բերում,
Ու անցյալիս լքված այգում
Ես հուշերիս եմ հանդիպում:
Իմ հուշերի անհատակ ջրհորում
Քո խենթացնող կիսադեմն է լողում,
Ես խեղդվեցի էս կեղտոտ քաղաքում,
Ու չկա ազատում:
Իմ հուշերի անհատակ ջրհորում
Դու իմ անունն ես տալիս ու կանչում,
Ես խեղդվեցի էս կեղտոտ քաղաքում,
Ու չկա փրկություն:
Իմ քնքո՜ւշ սևահեր,
Դու ինձ ո՞ւմ ես թողել,
Դու ինձ ո՞ւմ ես թողել,
Ինձ թողել-հեռացել:
-Ասա՛՝ դու ո՞վ ես, որտեղի՞ց,
Ի՞նչ ես այդպես լուռ հառաչում:
-Ես հեռացել եմ ինձանից
Եվ ինձ արդեն չեմ ճանաչում:
-Իսկ ի՞նչ ես կորցրել այստեղ,
Ի՞նչ ես փնտրում այս կողմերում:
-Ես իմ անցյալն եմ կորցրել
Երևանի գիշերներում:
Քո հանգուցյալ տատիկի սենյակում,
Ուր մահճակալն էր անվերջ ճռճռում,
Գինու կիսատ շշերի արանքում
Դու հավերժ սեր էիր ինձ խոստանում:
Քո բոլշևիկ տատիկի սենյակում,
Ուր մահճակալն էր անվերջ կոտրվում,
Գինու կիսատ շշերի արանքում
Դու հավերժ սեր էիր ինձ խոստանում:
Իմ քնքո՜ւշ սևահեր,
Դու ինձ ո՞ւմ ես թողել,
Դու ինձ ո՞ւմ ես թողել,
Ինձ թողել-հեռացել:
Ես լուսնոտի պես արթնացել
Ու տանիքներն եմ բարձրանում,
Ես իմ երազն եմ կորցրել
Երևանի գիշերներում:
Երևանի գիշերներում
Լուսնի ափսեն է գլորվում,
Ու իմ կարմիր երգի վրա
Արծաթե հետքն է իր թողնում:
Ձայնապնակն ու այն հին մեղեդին
Մենք կորցրինք առհավետ, ի՛մ անգին,
Մի օր փակվեց սենյակի դուռը հին,
Երբ կոտրվեց տատիկիդ հայելին:
Իմ քնքո՜ւշ սևահեր,
Դու ինձ ո՞ւմ ես թողել,
Դու ինձ ո՞ւմ ես թողել,
Ինձ թողել...
Երևանի գիշերներում
Լուսնի ափսեն է գլորվում...