ՌՈՒԲԵՆ ՀԱԽՎԵՐԴՅԱՆ

ԵՎ ԻՋԱՎ ԼՌՈՒԹՅՈՒՆ

Եվ իջավ լռություն, ու թաղվեց խավարում

Իմ սիրտը.

Սպասեցի քեզ երկար, սպասեցի քեզ երկար,

Դու չեկար,

Որոշեցի ինքս քեզ մոտ գալ,

Որոշեցի ինքս քեզ մոտ գալ:

Դու՝ երազ իմ անհաս, իմ ցնորք իրական,

Որ հեռվում

Ինձ կանչում ես քեզ մոտ,

Ինձ կանչում ես քեզ մոտ

Ու կորչում,

Երբ քեզ մոտենում եմ,

Հեռանում ես, փախչում ինձանից:

Երբ քեզ կանչում եմ,

Արձագանք ես տալիս:

Ընկերներս կորան անցյալի մշուշում

Ու չկան, ու չկան,

Աղջիկներ գեղեցիկ, որոնք իմն են եղել,

Էլ չկան, էլ չկան,

Միայն դու մնացիր,

Իմ ցնո՛րք իրական,

Միայն մենք մնացինք՝

Իրար դեմ-հանդիման:

Ու որքան մոտենում,

Ես այնքան հեռանում եմ քեզնից,

Դու՝ երազ իմ անհաս,

Իմ ցնո՛րք իրական,

Փախչում ես ինձանից,

Երբ քեզ մոտենում եմ,

Հեռանում ես, փախչում ինձանից,

Երբ քեզ կանչում եմ,

Արձագանք ես տալիս:

1972թ.