ՌՈՒԲԵՆ ՀԱԽՎԵՐԴՅԱՆ

ԵՍ ՀԻՇՈՒՄ ԵՄ

Ամուսինդ, տիկի՛ն, խռռացնում է քնում,

Շուռումուռ է գալիս անկողնում,

Դուք գիշերն արթնացել ձեզ տանջող հուշերից

Եվ ինձ հյուր եք եկել երազում:

Դուք հիշել եք, տիկի՛ն, մեր սիրո ծառուղին,

Ուր եղյամն է հիմա փայլփլում:

Ես հիշում եմ, տիկի՛ն, այն քնքուշ օրիորդին

Իմ հեռու-հեռավոր հուշերում:

Ես հիշում եմ քաղաքն իմ,

Երբ մարդիկ ապրում էին մարդկանց նման,

Ե՛վ տղաներիդ խենթ ու խելառ, ի՛մ Էրևան,

Ե՛վ աղջիկներին քո աննման:

Դուք գիշերն արթնացել, դուք հուզվել եք, տիկի՛ն,

Ձեր ճնշումն է դարձյալ բարձրացել,

Ձեր ճնշումը, տիկի՛ն, ոչ ոք չի իջեցնի,

Ձեզ, ավա՜ղ, ոչ մի դեղ չի փրկի:

Դուք փակվել եք ինձ հետ հուշերի զնդանում,

Որտեղից մենք չունենք ազատում:

Դուք փակված եք ինձ հետ հուշերի զնդանում,

Որտեղից մենք չունենք ազատում:

Ես հիշում եմ քաղաքն իմ,

Երբ մարդիկ ապրում էին մարդկանց նման,

Ե՛վ տղաներիդ խենթուխելառ, ի՛մ Էրևան,

Ե՛վ աղջիկներին քո աննման:

Իսկ հիշո՞ւմ եք, տիկի՛ն, մեր սիրո ծառուղին,

Կարուսելը մեր հին ու այգին,

Կարուսելը մեր հին պտտվում է կրկին,

Հիշեցնում մեր սիրո մեղեդին:

Ես հիշում եմ քաղաքն իմ,

Երբ մարդիկ ապրում էին մարդկանց նման,

Ե՛վ տղաներիդ խենթուխելառ, ի՛մ Էրևան,

Ե՛վ աղջիկներին քո աննման:

1992թ.