Նույնիսկ ընձուղտը տարօրինակ մի երգ է,
Բայց որ փակված է վանդակում, դա արդեն երգ չէ:
Որքա՜ն չերգված երգեր կան փակ վանդակներում,
Որքա՜ն երգեր, որոնք երբեք չեն լսվելու:
Երբ երգը դառնում է վախեցած գազան
Ու փակված վանդակում ճաղերին է զարկվում,
Երգը դառնում է վիրավոր լուսան,
Երգը թռիչքի է պատրաստվում:
Երգը լռում է ու քնած ձևանում.
Գալիս է պահը, նա պայթում է, պայթում:
Գիշերը հանգիստ քնած էր գետաձին,
Եվ անշարժ էր նրա հաստ մարմինը,
Խելագար ամբոխի թշվառ ծաղրածուն՝
Առյուծը նախկին, մրափում էր:
Եվ միայն գայլն էր անհանգիստ վանդակում.
Գայլը ոռնում էր, անընդհատ ոռնում:
Նրան միս տվեցին, բայց նա միսը չվերցրեց,
Նրան միս շպրտեցին, բայց նա չլռեց:
Գայլը հիշել էր տափաստանն իր արձակ
Ու խենթացել էր գայլը միայնակ:
Եվ լսվեց կրակոց, և ոռնոցը լռեց,
Եվ լուսինն իր արծաթն իր երգչին նվիրեց:
Լուսնի արծաթում՝ կարմիր արյան լճակ.
Մեռնում էր վանդակում գայլը միայնակ:
Գայլը մեռնում էր՝ ժպիտը դեմքին,
Հիմա նա ազատ էր ու վազում էր կրկին.
Աչքին երևում էր տափաստանն իր արձակ,
Կողքից վազում էր մոխրագույն գայլուհին:
Երբ երգը դառնում է վախեցած գազան
Ու փակված վանդակում ճաղերին է զարկվում,
Երգը դառնում է վիրավոր լուսան,
Երգը թռիչքի է պատրաստվում: