Երախտագիտությամբ՝
Ուստա Մարտիրոսին և Սիմա Սարատիկյանին
Բարի լուս, տիկի՛ն Արուս,
Քո լվացքը չորացել է,
Հայացքի մեջ քո անհույս
Արցունքներդ քարացել են:
Խոհանոցդ՝ մաս-մաքուր,
Ամաններդ լվացված են,
Մեր համով-հոտով մորքուր,
Տված հացդ օրհնված է:
Եվ հիմա, նստած մենակ,
Դու հիշում ես քո անցյալը,
Եվ մատներդ շարունակ
Փորփրում են քո ձավարը:
Մարդը քո՝ վարպետ Արտաշը,
Իր հոգին Աստծուն տվեց,
Նա թեև վարքով անտաշ էր,
Բայց խելոք էր, ձեռներեց:
Նա ուներ ոսկե ձեռքեր
Ու շարեց պատերը տան,
Նա կապեց կտուրը ձեր,
Սարքեց դուռ ու պատուհան:
Իսկ հետո, երբ ծնվեցին
Զավակներդ աննման,
Տունը քո լցվեց սիրով
Ու շնչով երջանկության:
Ամուսինդ լուռ ու մունջ էր,
Նա մռայլ էր, չխոսկան,
Երբ խմում էր, հայհոյում էր,
Հիշում մորդ անպայման:
Ու թեև քեզ հայհոյում էր,
Բայց, իրոք, առանց թույնի,
Վաղեմի սովորություն էր.
Մարդ պետք է արտահայտվի:
Եվ հիմա նա էլ չկա՝
Տանդ սյունն ու հենարանը,
Մնացել ես մեն-մենակ
Քո լքված ու դատարկ տանը:
Զավակներդ չվեցին
Ու թռան օտար ափեր,
Նույնիսկ չեն էլ մտածում,
Որ թողել են քեզ անտեր:
Բարի լուս, տիկի՛ն Արուս,
Քո լվացքը չորացել է,
Հայացքի մեջ քո անհույս
Արցունքներդ քարացել են:
Խոհանոցդ՝ մաս-մաքուր,
Ամաններդ լվացված են,
Մեր համով-հոտով մորքուր,
Տված հացդ օրհնված է:
Եվ հիմա, նստած մենակ,
Դու հիշում ես քո անցյալը,
Իսկ մատներդ շարունակ
Փորփրում են քո ձավարը: