Խոսք՝ Նահապետ Ռուսինյանի
Երաժշտություն՝ Գաբրիել Երանյանի
Երբ որ բացվին դռներն հուսո,
Եվ մեր երկրեն փախ տա ձմեռ,
Չքնաղ երկիր մեր Արմենիո,
Երբ փայլեն յուր քաղցրիկ օրեր,
Երբ որ ծիծեռն իր բույնն դառնա,
Երբ որ ծառերն հագնին տերև`
Ցանկամ տեսնել զիմ Կիլիկիա,
Աշխարհն, որ ինձ ետ տուր արև:
Տեսի դաշտերըն Սուրիո
Լյառն Լիբանան և յուր մայրեր.
Տեսի զերկիրն Իտալիո,
Վենետիկ և յուր գոնդոլներ,
Կղզի, նման չիք մեր Կիպրիա,
Եվ որ մեկ վայրն է արդարև
Գեղեցիկ քան զիմ Կիլիկիա,
Աշխարհն` որ ինձ ետ տուր արև:
Հասակ մը կա մեր կենաց մեջ,
Ուր ամենայն իղձ կավարտի.
Հասակ մը, ուր հոգին ի տենչ՝
Հիշատակաց յուր կարոտի.
Հորժամ քնարս իմ ցրտանա,
Սիրույն տալով վերջին բարև՝
Երթամ ննջել զիմ Կիլիկիա,
Աշխարհն՝ որ ինձ ետ տուր արև: