Խոսք՝ Րաֆֆու
(Ձա՛յն տուր, ո՜վ ծովակ)
Ձա՛յն տուր, ո՜վ ծովակ, ինչո՞ւ լռում ես.
Ողբակից լինել չկամի՞ս դժբախտիս:
Շարժեցե՛ք, զեփյո՛ւռ, ալիքը վետ-վետ.
Խառնեք արտասուքս այս ջրերի հետ:
Հայաստանի մեջ անցքերին վկա,
Սկզբից մինչ այժմ, խնդրեմ, ինձ ասա,
Մի՞ թե միշտ այսպես կմնա Հայաստան
Փշալից անապատ, երբեմն բուրաստան:
Մի՞ թե միշտ այդպես ազգը խղճալի,
Կլինի ծառա օտար իշխանի,
Մի՞ թե Աստծո աթոռի մոտին
Անարժան է հայն և հայի որդին:
Արդյոք գալո՞ւ է մի օր, ժամանակ,
Տեսնել Մասիսի գլխին մի դրոշակ,
Եվ ամեն կողմից պանդուխտ հայազգիք
Դիմել դեպ յուրյանց սիրուն հայրենիք:
Դժվար այդ, միայն, տեսուչդ վերին,
Կենդանացրո՛ւ հայության հոգին,
Ծագի՛ր նոցա դու քո լույս գիտությամբ,
Որով իբր էակ նոքա բանական
Կճանաչեն մարդուս կյանքի խորհուրդը,
Կլինի գործովք տիրոջ փառաբան: