Խոսք՝ Ռազմիկ Դավոյան
Երաժշտություն՝ Ռոբերտ Ամիրխանյանի
Դու երկար պահել ես սրտիդ մեջ
Փրկության երազ և ջերմ հույսեր.-
Դու պայծառ, մաքուր միշտ կմնաս
Երևան, մեր ոգի և դու մեր սեր:
Հին երգը քո բարի ու նուրբ
Գալիս Մասիս սարից մեր սուրբ,
Երգը քո լուռ իջնում է մեզ
Հարյուր ու հազար տարի:
Ու վիշտն էլ մեր հազարամյա
Հնչում է դեռ քո լույս հոգում,
Երևա՛ն, դու մեր մրմունջ անմահ:
Հինավուրց ու բորբ մեր արևն է
Բողբոջում, քաղաք իմ, քո դեմքին,
Բայց այսօր դու նոր մի փրկությամբ
Ձուլվել ես նոր կյանքին ու նոր երգին:
Կանցնի կրկին միլիոն տարի,
Կրկին կրծքից Մասիս սարի
Երգը քո մեղմ կիջնի բարի,
Կգան նոր սերեր, հույսեր...
Հավատն էլ մեր հազարամյա
Կապրի հավետ քո լույս հոգում,
Երևա՛ն, դու ջահն ես մեր վերջին: