Մեկ առ մեկ հղկված քարերը հպվեցին իրար,
Սալերով պատվեց Քո նավը և դարձավ տաճար...
Բաժնեցին նրա խորհուրդը հազար աթոռի,
Մոռացան կիսել «Հայր Մեր»-ը
Եվ մարդոց մաշված ջիղերը...
Եվ լաթերը՝ ժառանգված խղճի...
Ուժասպառ վանքի կմախքը գմբեթն է կրում,
Տեր մարդոց հոգու թոքախտն է արյունով հազում...
Դեռ կանգուն են տաճարներտ՝ հովիվներն են սուտ,
Ինքնակոչ առաջնորդները,
Կիսակրոն վարդապետները,
Քահանան՝ ճարպոտ, դպիրը՝ բութ...
Ծամեցին մարմնիդ նշխարքը,
Մարսեցին խաչված պատրանքը,
Լակեցին բաժնված արյունդ,
Լավ է՝ չեն փոխում անունդ...
Տե՛ր, գիտես, Քեզ որդեգրել են
Եվ ասում են՝ թլպատել են,
Ախոռում եր Քո ծնունդը,
Ո՞վ է հնարել այս սուտը...
Ո՞ւմ էր պետք, ասա՛, այս սուտը...
Մեկ առ մեկ հղկված քարերը հպվեցին իրար,
Սալերով պատվեց Քո նավը և դարձավ տաճար...
Բաժնեցին նրա խորհուրդը հազար աթոռի,
Մոռացան կիսել «Հայր Մեր»-ը
Եվ մարդոց մաշված ջիղերը...
Եվ լաթերը՝ ժառանգված խղճի...