Ապակյա կապույտ թափանցիկ մի գունդ
Կրում է իր մեջ մոլորակը փուչ,
Ամպոտ արգանդում դրախտ ու դժոխք
Կապված են իրար նույն ժամանակով...
Ծամեցին մարմնիդ նշխարքը,
Մարսեցին խաչված պատրանքը,
Լակեցին բաժնված արյունդ,
Լավ է՝ չեն փոխում անունդ...
Տե՛ր, գիտես, Քեզ որդեգրել են
Եվ ասում են՝ թլպատել են,
Ախոռում էր Քո ծնունդը,
Ո՞վ է հնարել այս սուտը...
Ո՞ւմ եր պետք, ասա, այս սուտը...
Մարդկանցից հոգնել եմ անհաղորդ,
Մեկը բութ հովիվ է, իսկ մյուսը՝ ճորտ,
Երրորդն էլ՝ ճոճվում երկնի մեջտեղում,
Չորորդն է միայն, որ չի հանձնվում...
Մեզ ծալում է կյանքը և վիժում,
Միայն ավարտին ենք, Հա՛յր մեր, Քեզ հիշում,
Մարել ենք բոլոր մոմերը խորանում,
Քեզ կորցրել ենք, Հա՛յր մեր, չենք գտնում...
Ծամեցին մարմնիդ նշխարքը,
Մարսեցին խաչված պատրանքը,
Լակեցին բաժնված արյունդ,
Լավ է՝ չեն փոխում անունդ...
Լավ է՝ չեն փոխում անունդ...
Տե՛ր, գիտես, Քեզ որդեգրել են
Եվ ասում են՝ թլպատել են,
Ախոռում էր Քո ծնունդը,
Ո՞վ է հնարել այս սուտը...
Ո՞վ է հնարել այս սուտը...